اَلقاب حضرت بَهاءُالله: آفتابِ بینش، دریایِ دانش، شاهباز (۱)

نوشتۀ مایکل کِرتوتی ‌(Michael Curtotti) (۲)

۱۱ اکتبر ۲۰۱۷
ترجمۀ مهرداد جعفری

در آثار حضرت بَهاءُالله اشارات تشبیهی بسیاری به نَفْسِ مقدّسشان شده. چنین تشبیهاتی درک و استنباط پیروانِ اَمرِ اِلهی را در مورد مقام و منزلت ایشان بیش تر می کند. یکی از چنین تشبیهات عظیمی که نظر را جلب می کند در «لوح مبارک مقصود» نازل گردیده.

«هر که دارای من نباشد دارای هیچ نه، از هر چه هست بگذرید و مرا بیابید. مَنَم آفتابِ بینش و دریایِ دانش، پژمردگان را تازه نمایم و مردگان را زنده کنم، منم آن روشنائی که راهِ دیده بنُمایم و مَنَم شاهبازِ دستِ بی نیاز، پَربَستگان را بگشایم و پرواز بیاموزم.» ۳

این بیان مبارک تکرار بیانی است که قبلاً در مقامی دیگر هم نازل گردیده و در یکی دیگر از مقالات قبلی مورد بحث قرار گرفته. //noghtenazar.org/node/1759

البته هدف از به کار گرفتن این تشبیهات برای درک صحیح و استنباط درست بشر است که مطالب مشکل را آسان تر می کند زیرا بسیاری از کلمات قادر به انتقال معنای حقیقی نیستند لذا مثال و تشبیه به کار گرفته شده.

قابل توجّه این که تشبیهات بالا از حضرت بَهاءُالله وظیفۀ بخصوصی را به هر یک مرتبط می فرمایند مانند «آفتاب بینش» «دریای دانش» «پژمردگان را تازه نمایم». «روشنائی» که «راه دیده بنمایم».« شاهباز دست بی نیاز» که «پَربَستگان را بگشایم».

از این قسمت بیان مبارک براحتی می توان دریافت که خطاب حضرتشان به روحِ انسانی است که رابطۀ مکالمۀ روح انسان را با نَفْسِ حضرت بَهاءُالله می گشاید- و یا شاید بتوان بهتر گفت که باعث تقرّب به حقیقت روحانی حضرت بَهاءُالله می باشد. سه مثال بالا در مورد آفتاب، دریا (آب) و روشنائی عناصری می باشند که در زندگی روزمرّه در حیات جسمانی خویش ما بدان آشنائی کامل داریم. امری بدیهی است که هر یک از اَفرادِ انسانی از یک روز آفتابی گرم لذّت موفور می برند و یا از نوشیدن آبی گوارا حیاتی تازه یافته و یا در شبی تار روشنائی نور باعث هدایتشان می گردد.

تشبیه «شاهباز» شاید کمی برای ما ملموس نباشد ولی می توان از این تشبیه رابطۀ قادرِ متعال با حضرت بَهاءُالله و رابطۀ حضرت بَهاءُالله را با روحِ بندگان خویش تا حدّی در ذهن مجسّم ساخت. گرچه شاهباز یکی از پرندگانی است که دیگر پرندگان را شکار کرده و آزار می دهد ولی این اشاره به «شاهبازِ» اِلهی است که پَربَستگان را می گشاید و طریق پرواز را نشان می دهد.

اگر کمی تأمّل در رفتار یک شاهباز به عنوان پرنده ای که در عالم به عنوان یک شکارچی محسوب می شود نمائیم (ولی نجات دهنده هم هست) باید توجّه خویش را به قضیۀ عَسَسْ [پاسبان] در داستان لیلی و مجنون معطوف کنیم. //noghtenazar.org/node/1717 در شب تار مجنون از دست عَسَسْ فرار می کند ولی در عاقبت درمی یابد که عَسَسْ فرشتۀ نجاتش بوده. این تشبیه شاید اشاره به این نکته باشد که باید چیزی را فِدا نمود تا چیزی دیگر به دست آورد- شاید باید منقطع بود- که حیات روحانی بدست آورد و «پَربَسته»- گشوده گردد. در هفت وادی هم حضرت بَهاءُالله ذکری از شاهباز می کنند.

«ای دوست، از نَفْسْ بیگانه شو تا به یگانه پی بری و از خاکدان فانی بگذر تا در آشیانِ اِلهی جای گیری. نیستی باید تا نارِ هستی بَرافروزی و مقبولِ راهِ عشق شوی
نَکُنَد عشق نَفْسِ زنده قبول نَکُنَد باز موشِ مرده شکار.» ۴

پاورقی ها:
توجّه: برای «محفوظ بودن حقّ چاپ» به اصل مقاله به انگلیسی مراجعه فرمائید.
(۱). این مقالۀ شمارۀ ۱۸۱ نویسنده می باشد.
(۲).مایکل کِرتوتی به مناسبت جشن دویستمین سالگرد تولّد مبارک حضرت بَهاءُالله که در ۲۱\۲۲ اکتبر ۲۰۱۷ برگزار می گردد تعهّد شخصی نموده که تا آن روز ۲۰۰ مقاله در مَواضیع مختلفۀ دیانت بهائی بنویسد. برای اصل این مقاله ها به: //beyondforeignness.org/ مراجعه فرمائید.
(۳). مجموعه اَلواح نازله بعد از کتابِ اَقدَس، لوحِ مقصود، صفحۀ ۱۰۳.
(۴). هفت وادی، صفحۀ ۴.